บทที่ 282

ลู่โย่วถิงพาเจี่ยนซือเฉินไปส่งที่โรงพยาบาลกลางดึก

ลู่เยี่ยนไป๋ไม่ได้เจอพวกเขานานมากแล้ว ในวินาทีที่เห็นพวกเขา น้ำตาแห่งความน้อยใจก็เอ่อคลอในดวงตา เขาไม่สนใจความเย็นของพื้น กระโดดลงจากเตียง วิ่งตรงเข้าไปหาพวกเขา แล้วสวมกอดเจี่ยนซือเฉินไว้แน่นพลางสะอื้นเบาๆ

“พี่ครับ ในที่สุดพี่ก็มาหาผมแล้ว รู้ไหมว่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ